Hersenspinsels tijdens de busreis van Nederland naar Vietnam

We zitten inmiddels al een aantal uren in de bus,een Airbus type A330 wel te verstaan. Geen fietsen mee, die blijven achter in Limmen om zich te herstellen en op te laden voor een volgende expeditie rond mei 2020.Solidair als we zijn hebben we de fietstas verruild voor een rugzak en sjouwen de komende maanden ons hebben en houden achter op het eigen frame mee.
Terwijl we volgens het in de stoel geïntegreerde beeldscherm boven een mogelijk Scudraket gevaarlijk gebied verkeren duik ik alvast preventief in de dubbelgevouwen overlevingshouding met mijn neus in de Safety Instructions card.Het zegt me helemaal niets die gewelddadige brij van Russische leestekens.
Onder de indruk van het interieur zijn we wel; 8 stoelen naast elkaar ,24 rijen per compartiment.                                                   Dit aantal twee maal gedupliceerd en verdeeld over drie aparte afdelingen,afgescheiden door een truttig blauw gordijntje waar het bedienend personeel zich glimlachend door laat verdwijnen. Het bizarre effect dat het creëert is als een verdwijntruc uit een illusionistenshow van  Hans Klok Een stewardess,blond wapperend haar,rood mantelpakje, lengte rond de 1.75m, ruim van siliconen voorzien zweeft door het gordijn en verschijnt binnen enkele seconden terug als een brunette,blauw mantelpakje ,25 cm gekrompen zowel in lengte als in borstomvang .                                                                              De vraag die als een irritante jeuk  in mijn hersenpan blijft schrapen is wat in Gods naam het praktische nut kan zijn van dit deurtje uitgevoerd in blauw velours. Maar Hij heeft het te druk daarboven en ik blijf verstoken van zijn antwoord. De enige reden, die mijn wat minder ontwikkelde en vertroebelde brein kan produceren als mogelijke reden is dat de Airbus op eigen houtje kan besluiten het wolkendek te verlaten, uiteraard tegen de wil en onder groot protest van het gezagvoerend personeel , zich vervolgens in een duikvlucht te begeven met als een door de zwaartekracht aangetrokken verlangen een reusachtige krater in het aardoppervlak te slaan.De afscheiding zou er dan voor kunnen zorgen dat wij slechts de doodsangsten en bij behorende kokhalzende ellende zouden waarnemen van uitsluitend de medepassagiers in het eigen compartiment. Dat overdenkend is te concluderen dat het hier dan een volslagen nutteloos en overbodig attribuut betreft.

Iedere mededeling die het vliegend personeel via de intercom over ons uitstort begint in de taal vanherkomst;Russisch.  Daarna volgt nog een niet te ontcijferen taal die veel van het Engels weg heeft maar uitgesproken wordt met het accent van een Rus met een aangeboren spraakgebrek en een aangetast brein door een jarenlang vodka misbruik. Mededelingen en waarschuwingen houden gemiddeld 10 minuten aan in deze onbegrijpelijke brabbeltaal.De explosie en inslag zullen het eerste en laatste moment zijn voordat de ernst van de situatie tot ons door zal dringen daar we niets zullen begrijpen wat de hees geagiteerde stewardess ons probeert duidelijk te maken. Een geruststellende gedachte want het einde kan zich beter onverwachts en zonder aankondiging openbaren.   

Een afweging om met Aeroflot in zee te gaan,figuurlijk gesproken,is die van de veiligheid tijdens de overtocht.
Het is bekent dat Poetin er niet voor terugdeinst om hier en daar een vliegtuig van de concurrent te elimineren door middel van wat ballistisch vuurwerk van eigen makelarij en te lanceren vanaf elk gewenst mobiel platform .Men mag toch veronderstellen dat hij in een enthousiast moment zijn hobby met middellange afstandsraketten niet zal uitoefenen op de eigen luchtvloot. En zeker niet op een toestel dat het luchtruim doorkruist op weg naar kleine broeder en communistisch bondgenoot Vietnam.Waar mettertijd kameraad Ho Chi Min de zo gehate Amerikanen het land heeft uitgeschopt met onder andere hulp van het Kremlin en vervolgens geheel Vietnam tot het communisme heeft weten te dwingen.

Helemaal gerust op een veilige reis ben ik toch niet .In ons vliegtuig zijn twee afdelingen zeer goed bezet met passagiers behalve het middengedeelte .Volgens de statistieken is het plaatsnemen in het middendeel van een vliegtuig een verkapte poging tot suicide daar bij een neerstorten  de man met de zeis altijd als onvoorwaardelijke winnaar uit de (Air) bus zal komen. Aan dit gedeelte van het vliegtuig zijn namelijk de vleugels gemonteerd met daarin de zeer brandbare en explosieve kerosine. De hoogste concentraties blijken zich te bevinden rond de stoelnummers 13 J en F. Deze plekken zijn ver verwijderd van de nooduitgang daar bij een crash door de enorme explosie altijd vanzelf een enorm gat anex extra uitgangspoort in de vliegtuigwand zal ontstaan.                            Bij binnenkomst ontving de stewardess ons met een lieftallige glimlach.Ze wierp een blik op onze boardingkaart en dirigeerde ons vervolgens met een bedrukt gezicht en enkele troostende schouderklopjes naar onze zitplaatsen;13 J en F.
"Ga jij maar bij het raampje zitten" ,zei Sandra, "dan heb je straks een mooi uitzicht op alles....."